Bakit nga ba ang hirap hanapin ng kapayapaan?!

Sabi ng aking ina noong ako ay bata pa, mag aral daw akong mabuti. Ito daw ang magdadala sa akin sa rurok ng tagumpay, iaahon daw ako nito sa lahat ng kahirapan at magiging maligaya daw ako forever and ever...kulang na lamang ay salitang amen para maging isang dalangin.

Malaki na ako ngayon, sa katunayan mabigat na nga ang aking naging timbang, maayos na rin naman ang buhay ko kahit papaano, nakapag aral din ako, pero kapag naiisip ko ang mga sinabi sa akin ng aking ina halos 25 taon na ang nakakaraan, noong sinabi nya na pag narating ko na daw ang rurok ng tagumpay ay magiging maligayang maligaya ako, napapailing na lamang ako.

Sa edad kong 30 taon, mas gugustuhin ko pang wag ng marating ang rurok ng tagumpay. Madami na rin akong nakilalang mga sikat at naging mayayaman, pero sa kanilang lahat isa lang napansin ko...narating nila ang rurok ng tagumpay ngunit nabigo naman silang maramdaman ang kaligayahan at kapayapaan.

kalimitan para lang nila maramdaman ito, pumupunta pa sila sa shrine ng EDSA, andun kase ang rebulto ng Our Lady of peace ika nga.

kaya ngayon, nabuo na sa isipan ko...di bale ng laging naghahapit sa trabaho para lang magka sweldo ng medyo malaki para maipadala sa pamilya, kesa naman sa tagumpay nga na mayaman, di naman masaya...