friends?

Nakalimutan na kita, hindi ko na nga maalala middle name mo.
Tanging ilang pira pirasong alaala na lang ng mukha mo nananatili sa isip ko.
Dumadating sa akin ang oras na naiisip ko mga nakaraan ko, mga pinagdaanan ko, at syempre di ka mawawala sa mga yon.
Pero kanina, habang nagba browse ako sa friendster, ewan ko ba kung bakit sumagi sa ‘king utak na i type ang pangalan mo.
Tanging pangalan mo lang at apelyido ang alam ko.
Di nagtagal, nakita ko, may account ka nga.

Nung una excited ako, ikaw na ba naman yung makita ang isang nakaraan, ewan ko lang kung di ka mae excite.
Ini add pa nga kita, pero parang bula lang sa ‘yo ang lahat.
Di mo pinansin ang messages ko sa ‘yo di mo rin pinansin ang invitation ko sa ‘yo para maging friends tayo.

Ganun nga talaga siguro ang buhay, past is past.
Ayoko rin naman dugtungan, gusto ko lang ipaalam sa ‘yo na nagpapasalamat ako.

Nagpapasalamat ako at naging bahagi ka ng nakaraan ko, wala ako ngayon dito sa kinatatayuan ko kung hindi ka nakasama sa mga nakaraan na nagturo sa akin ng tamang landas.

Isa ka sa mga iniiodolo ko.

Inilagay na kita sa rurok ng pedestal kung saan kita pwedeng tingalain araw-araw kasama ng ibang mga nagturo sa akin kung paano mabuhay ng maayos sa mundo.


PS

Gaya ng lagi kong sinasabi sa ‘yo noon
"I’m not afraid to be your girlfriend…I’m afraid to be your EX…"