ang aking ITAY

Sa umaga bago pa tumilaok ang mga manok na alaga ni mang bestre, gising na si itay. Nagluluto ng kape, habang naghahanda ng aming almusal. Nag aaral ang 3 kong mga kapatid. 2 elementarya at 1 high school.

Madalas ginagabi si itay ng uwi, sanay na kaming magkakapatid sa kanya. kinamulatan ko na ang gawi nya, aalis ng maaga bago magbukang liwayway, uuwi ng hatinggabi kung kailan nahihimlay na ang lahat.

Madalas kong tanungin si itay kung saan ba sya nagtutungo, ke aga-agang umalis tapos hatinggabi kung uuwi. Ngingitian nya lang ako, sabay iaabot sa akin ang napamili nya na pagkain namin para sa kinabukasan.

Wag nyo ng itanong kung asan si Inay, namayapa na sya nung ipanganak si bunso. Suhi kase ang bunso kong kapatid nung ipanganak, dahil may kakulangan sa pera, sa hilot lang dinala si inay. hindi nakayanan kaya’t ayun, nalagutan ng hininga.

Mahirap mabuhay ng walang ina, salamat na lamang at andyan si itay. Hindi man kami mayaman, pero hindi pa namin naranasan sumala sa oras ng pagkain.

1992 noon, nagpasya akong magpatuloy ng kolehiyo,pinalad naman ako na makapasa sa UPCAT. Bonus pa, mabibigyan daw ako ng scholarship. hinintay ko talaga si itay na umuwi para lang masabi ang balita ko. Noong una napatulala sya, hanggang mapangiti. Masaya sya dahil may pangarap daw ako sa buhay. Pero wala kaming pambayad sa miscellaneous fees sa eskwelahan kahit sa mga libro man lamang. Sabay tinalikuran na nya ako.

Kinaumagahan, hindi ko na binanggit kay itay ang plano ko. Nagpunta na lamang ako sa kapatid ni Inay sa may Pateros. Nakakariwasa kahit papaano ang tyahin ko palibhasa ay seaman si tiyo arman.

Sinabi ko sa kanya ang balak ko, at imbes na pahiramin ako ng pera, dinaingan pa ako nito na madami daw sya pautang at hindi pa nasisingil. Umuwi ako na lulugo lugo. Abot kamay na ang pag-asa pero nawala pa. Siguro talagang ganoon ang buhay.

Nagulat na lamang ako pag uwi ko, andun na si itay. Masayang Masaya ito, may bagong trabaho daw sya na nakuha at binigyan agad sya ng advance pay para maipang gastos ko sa enrollment. Ganoon na lamang ang iyak ko, matutupad na rin sa wakas ang pangarap namin.

Mas lalu pang maaga kung umalis si itay, kung dati ala 5 ng umaga, ngayon alas kwatro pa lamang nakaalis na sya. Umuuwi ng alas onse ng gabi. Pero hindi ko sya kinakitaan ng pagod. Palaging nakangiti at animo’y hindi iniinda ang pagod. Ako naman ay nagpart time student assistant para may dagdag pantustos sa aking pag-aaral.

Makalipas ang 4 na taon, nakapagtapos ako ng Agri Business. Noon ko lamang naranasan maging Masaya. Si itay, ang 3 kong mga kapatid maging ang aming mga kapitbahay nakisaya na rin.

2 buwan matapos ang graduation, tumulak na ako papuntang New Zealand, natanggap ako bilang tagapangasiwa ng 1 sa pinakamalaking rancho na kinukunan ng supply ng gatas sa buong mundo.

Makalipas ang 1 taon, umuwi ako sa Pilipinas upang ayusin ang papeles nina itay. At gaya ng dati, gabing-gabi parin umuwi si itay. Noon ako na curious kung saan at ano ba talaga ang trabaho niya, kaya’t sinundan ko si itay kinabukasan ng madaling araw kung saan sya patutungo.

At sa Pier 4, doon ko nasaksihan kung paano kami binuhay ni itay. Ang pagtutulak at pagkakarga ng mga ibinababa ng malalaking barko ang kanya palang pinagkukunan ng pambili ng aming pagkain at ipinagpatapos nya ng pag aaral sa akin.

Mula sa likuran ng mga kargamento ay hindi ko na napigilan ang aking sarili, tinakbo ko na si itay sabay hila sa kanya upang umuwi na sa bahay. Nagugulat man ngunit alam kong naiintindihan nya kung bakit kailangan na niyang iwan ang trabaho na iyon.

Syanga pala, si itay ay isang LUMPO. Nakaupo sya sa isang kareta at may hinihila syang kariton para paglagyan ng mga kargamento na inililipat mula sa mga barko patungo sa bodega.

Sa ngayon ay kasama ko na sina itay at ang 3 kong kapatid, maayos ng namumuhay kahit medyo palaging tag lamig.

Hindi na sya nakaupo sa kareta, naka wheelchair na sya.


***