paruparo

"krissy, pose na!"

nagulat ako sa sigaw na iyon, nakalimot ako. nagpi pictorial nga pala kami dito sa butterfly park. at bayad ang bawat oras na dumadaan.

hindi ko na namalayan ang mga minutong dumaan, pose dito, pose doon. hanggang sa mamalikmata ako sa isang napakagandang paruparo.

kakaiba ang kulay nito, nakakabighani. maliit ngunit napakagandang tingnan, at sa aking pagkagulat, dumapo ito sa aking nakabukas na palad.

naglakbay ang aking diwa, sabay sa bawat click ng camera ay ang pag-inog ng aking gunita.

"san ka na naman pupunta? gagala ka na naman?" litanya ni jon, live-in partner ko.
"may pictorial lang kami sa sentosa, sayang din yun kahit papano pang allowance ko" hindi ko naman kailangan magpaliwanag, pero bakit ba nagpapaliwanag ako.

"anong oras ka na naman makakauwi nyan? kung sini-sino na naman mga kasama mo" dagdag pa nya.

2 beses sa 1 buwan, inaanyayahan ako ng mga kaibigan ko upang mag pictorial, nabiyayaan ako ng maamong mukha, may kurbang katawan at mahabang buhok. angkop na angkop sa tema na maka kalikasan. siguro ay ito na rin ang rason kung bakit tuwing may pictorial tungkol sa kalikasan ay ako ang kanilang inaanyayahan.

mabait si jon, isang marketing executive dito sa singapore. may 3 anak, hiwalay sa asawa. nagkakilala kami noong panahon na wala akong trabaho. tourist lang ang visa ko noon at kinailangan ko ng isang permanent resident para mag extend sa visa ko. kaibigan sya ng nakilala ko sa Lucky Plaza. at simula noon ay naging mabuti rin kaming magkaibigan. hindi ko maipaliwanag kung bakit 1 araw, nagising na lamang ako na kami na palang dalawa.

ilang taon na nga ba kaming nagsasama? mula 2004 hanggang ngayon, halos 6 na taon na.

kapag tinatanong ako ng aking mga kakilala kung anu ba ang plano namin 2, ngiti na lamang ang isinasagot ko. dahil ako mismo ay hindi alam kung ano nga ba ang aming plano.

hindi alam ng aking pamilya ang estado ni jon, hindi nila alam na hiwalay ito at may 3 anak. ayokong malaman nila dahil nahihiya ako, hindi dahil sa estado nya, kundi sa sitwasyon na pinasok ko. madaming binata, pero bakit sa kanya ako sumama. yan ang magiging sumbat ng pamilya ko.

marami na akong isinakripisyo. nagsisilbi akong ilaw ni jon sa gitna ng dilim. kapag nagigipit sya, andito ako. kapag meron syang problema, andito rin ako. at tuwing may magandang nangyayari sa buhay nya, andito parin ako na umaalalay sa kanya.

minsan naitatanong ko sa sarili ko, hanggang kailan ba ako dapat makisama sa kanya. gusto ko rin magkaroon ng sariling pamilya, mga anak. Isang esposo na makakasama sa pagtupad ng aming mga pangarap at makakasama hanggang sa pagtanda.

hindi ako ipokrita, alam kong hindi si jon ang tao na nababagay sa aking pangarap. ngunit hindi ko maipaliwanag kung bakit hindi ko sya maiwan. bakit hindi ako makalayo sa kanya.

"krissy, time is up ! pack-up na tayo" isang sigaw mula kay ritchie. hudyat ng pagtatapos ng aming pictorial.

at noon ko lamang napuna, nasa mga palad ko pa rin ang paruparo.

tumayo ako at ito'y lumipad, kasama ng ibang paruparo na nagsisiliparan sa loob ng garden. nakabukas ang pintuan ngunit hindi sila lumalabas.

sinubukan kong ibukas ng maluwang ang pinto kung lalabas sila, may 3 minuto akong nakatayo at nakahawak sa nakabukas na pintuan naghihintay ng lalabas na paruparo ngunit ni 1 man sa kanila ay walang lumabas, wari'y ayaw kumawala sa hawla na kanilang kinalalagyan.

at mula dito ay naintindihan ko ang lahat. na ako ay isa rin kagaya nila, isang paruparo sa nakabukas na hawla. may pagkakataon na lumabas at makawala ngunit mas pinipili ang manatili sa loob. kung bakit, hindi ko pa sa ngayon masasagot yan...

kung hanggang kailan ako mananatili sa aking hawla, hindi ko pa alam...

alam mo ba ang feeling ng rejected

alam mo ba yung feeling ng rejected?
na kahit anong gawin mo eh balewala sa taong pinapahalagahan mo.
na kulang na lang eh maglumuhod ka sa harapan nya para lang maipakita sa kanya na nag e exist ka pala.

yan, ganyang ganyan ang pakiramdam ko ngayon.

sa araw-araw na lang na gumigising ako, pagmulat pa lang ng mga mata ikaw na agad ang hanap ko, at gaya ng dati, nakaharap ka na naman sa computer mo.

minsan naiisip ko tuloy, buti pa ang laptop, nakakandong mo. samanatalang ako, palagi na lang sermon at angil ang natitikman ko sa 'yo.

mas madalas mo pang nakukumusta ang mga tao sa friendslist mo kesa tanungin man lang kung humihinga pa ba ako.

rejected, ayan ang pakiramdam ko. na kahit anung gawin ko hindi mo mapapansin.

sino nga ba naman ako para mag demand sa 'yo, eh wala namang TAYO.
sabi mo nga wala tayong commitment, wala tayong pakealamanan, kase nga wala naman tayong relasyon. ako lang naman kase ang feelinggera na umaasang meron tayong something, na ang katotohanan naman ay we have nothing.

sabi nga sa pelikula, napupuno rin ang salop.

at masasabi kong sa oras na ito ay yan ang nararamdaman ko, punong puno na ako sa 'yo, hindi ko na kakayanin pa na makisama sa isang manhid na gaya mo. hindi ko na hahayaan pang ibaba ng husto ang sarili ko sa isang tao na hindi ako nakikita, na hindi nararamdaman ang aking presensya.

sawang sawa na akong magising sa inis tuwing nakikita ko na balewala sa 'yo lahat ng ginagawa ko. ayoko ng matulog na may galit sa 'yo.

ayoko na talaga.

****
at muli

isang panibagong araw na naman ang dumaan, pag mulat ng mga mata ko, gaya ng dati, hayan at nakaharap ka na naman sa laptop mo.
at gaya ng araw-araw na nangyayari, uulit-ulitin ko na naman ang litanya ko...

alam mo ba ang feeling ng rejected?



***

sana ma realize mo isang araw ang existence ko,
baka kung kelan wala na ako, saka mo lang mapansin na may halaga pala ang isang AKO.
_________________

panghihinayang

paano nga ba ang mag-isa?

Naka-empake ka na pala. Talagang hindi na mapipigilan pa ang pag alis mo.
Ilang taon nga ba tayong magkasama?

apat?

at sa mga taon na iyon, bawat araw ay naging makulay.

ikaw ang naging karamay ko sa kalungkutan.

naaalala mo pa ba noong wala pa tayong mga trabaho. Isang meal pinaghahatian pa natin dahil baka kapusin tayo pareho eh wala pang nahahanap na trabaho.
noong magka trabaho ako, ikaw ang unang natuwa. hindi tayo makapaniwala na malalampasan natin ang kulay abo na mga araw sa ating hinaharap.

nagkasakit ako, ikaw parin ang karamay ko. halos nasa bingit na ako ng kamatayan at ang mga kamay mo ang umalalay sa akin, nagpapalakas ng loob ko na makakaraos din.

ilang beses mo na ba akong tinulungan, hindi ko na mabilang pa sa aking mga daliri. nagsakripisyo ka para sa akin.

isinakripisyo mo ang may 4 na taon mong kaligayahan para lamang maging karamay at kaagapay ko.

ako na walang ibinigay sa 'yo kundi problema.

bakit nga ba tayo umabot sa ganitong punto, kung saan lilisan ka at maiiwan ako.

at habang inaayos mo ang iyong mga gamit ay nagbalik sa alaala ko ang lahat. kung bakit ngayon ay paalis ka at hindi ko na alam kung muli pang magkikita.

naging makasarili ako, pilit kong isiniksik ang sarili ko sa tahimik mong mundo.
naging mabait ka at mabuting kaibigan, ngunit hindi ko iyon nakita, mandi'y naging bulag ako sa lahat.

ang mga sakripisyo mo ay pinara kong bula, hindi inintindi bagkus ay lalu pa akong naging makasarili. hinayaan kong ako lamang ang nasa itaas, gayung ikaw ang adobe na aking kinatutuntungan.

nagpalamon ako sa sistemang bulok, hindi ko naisip na sa likuran ko pala ay naroroon ang isang IKAW. na kung wala ka, hindi ko mararating kung anuman ako ngayon.

at ngayon nga ay paalis ka na, habang bitbit mo ang iyong mga maleta, wari'y ngayon ko lamang naramdaman ang tunay mong presensya. masakit mawalan ng minamahal, ngunit mas masakit ang mawalan ng isang tunay na kaibigan.

isa...dalawa...ikatlo mong hakbang ay hindi ko na napigil ang sarili ko at niyakap kita sa iyong likuran sabay sambit

"patawad, naging masama akong kaibigan. saan ka man makarating sana ako'y wag mong kalimutan. mahala na mahal kita"

at sabay agos ng mga luha sa aking mga mata ay nilingon mo ako.

"sayang, huli na ang lahat. paalam." ang huling kataga na iyong binitawan.

saksi ang ihip ng hanging amihan kung paano ako lumuha na parang wala ng katapusan. ngunit may magagawa pa ba ako? wala na, isa ka ng nakaraan.

at muli, umihip ang hangin tangay ang halimuyak ng kaaalis mo pa lamang na katawan. kung kailan kita muling masisilayan, hindi ko na alam. ang batid ko lamang ay nabawasan ang aking pagkatao. nawala ka...nawala ang kabiyak ng aking kaluluwa.



****

nasaan ka man ngayon, sumagi nawa sa iyong isipan ang aking pangalan.
at maalala mo ang magagandang nakaraan na ating pinagsamahan.