kaming apat, 5 years ago.

5 taon. halos maluha ako ng makita ang mga litrato namin. mga panahon na patpatin, mga ngiti at lamlam ng mga mata na wari'y nagsasabing " walang bibitaw meron pang pag-asa" sino nga ba ang makakalimot sa aming 4. ako, si kuya emil si Dex si Ranier pagkakaibigan na umusbong mula sa pagsubok na aming naranasan sa bansa ng Oportunidad. Ang Singapore. March 2006 noong kami ay magkakila-kilala sa Speed box sa Lucky Plaza. Internet shop ito na kung saan ako napadpad upang makapag MIRC. isa akong chatter at hindi kumpleto ang araw kung hindi makakapag online upang makipag balitaktakan sa mga kaibigan sa web. Dito ko nakilala si Glen kung saan ipinakilala ako sa mga jobhunters na kasalukuyang gumagawa ng kani-knailang mga resume. Si Dex (payatin), si Ranier (medyo malaman), si Kuya Emil (medyo nakakalbo na) at ilan pang mga kababayan. Sila ang nagyaya sa akin na sumamang maghanap ng trabaho, imbes daw na nakikpag chat ako, bakit hindi na lamang maghanap ng trabaho. Hindi madali ang mag jobhunting, araw-araw kailangan bumili ng newspaper. Kailangan mag send ng emails, tumawag at mag walk-in para magbakasakali na tumatanggap sila ng walk-in applicants. Dumaan ang mga araw, naging buwan, isa-isa kaming naghanap ng pwedeng mag sponsor or mahiraman ng IC para makapag renew sa ICA ng visa. Mula 8am ng umaga, pipila kami at magti tyaga mag hintay ng tawag mula sa officer. kakaba-kaba kung mare renew o hindi. Habang naghihintay sa upuan ay walang tigil ang mga kamay namin at mata sa pagbabasa ng mga job offerings na nasa newspaper. walang pinapalampas na job offering, matapos isulat sa aming mga papel ay ipapasa naman sa katabi upang sya naman ang maghanap ng nauukol sa kanyang propesyon. Kalimitan matatapos kami sa ICA ng bandang 5pm. Sino ba ang makakalimot sa cold storage ng takashimaya? tuwing 6pm, sama-sama kaming 4 papuntang cold storage, sa oras na iyon ay half-the-price na lamang ang chicken. Mula sa presyong $8.90 mabibili na lamang namin ito sa halagang $4.50. ipapahiwa kay auntie, kalimitan ay nire request na hiwain ng mas maraming piraso. sabay sasamahan ng 1 balot na loaf bread na mabibili sa halagang $1.20 Patak-patak kami para makabili ng aming pagsasaluhan. matapos makabili ay de derecho kami sa Novena church, mananalangin. Hihingi ng awa at magpapasalamat sa panibagong araw na ibinigay sa amin. Na sana may makuha na kaming trabaho. Ang likod ng KFC sa novena square ang piping saksi sa aming pagsa sakripisyo, dito namin kinakain ang 1 balot na loaf at 1 manok na hiniwa-hiwa. pagkakasyahin namin sa aming mga walang laman na tyan. Sa umaga ay kape, sa tanghali ay tubig sa hapunan ay loaf at manok. araw-araw ay ganito ang aming routine. Kailangan mag tipid, dahil walang aasahan na magbibigay sa amin. Naranasan din namin kumain sa gilid ng kalsada. Bitbit ang manok at loaf bread, inilatag namin ang mga pahina ng dyaryo naming dala sa lupa. binuksan ang manok at tinapay, saktong sumusubo kami ng biglang may mga dumating at pinaalis kami sa aming pwesto. Hindi na daw maaring mag picnic doon dahil ipinagbabawal na ng kontratista. Napakainit noon ng araw, wala naman kaming ibang mahanap na pwesto para maitawid ang aming gutom. Hanggang sa napagawi kami sa gilid ng mrt station, anaki'y mga pulubi na nakatayo habang kumakain. Si kuya Emil ang palaging may dalang tubig sa amin na sya namang pasa-pasa namin iinumin. Si ranier ay umuwi muna sa Pinas. Si Kuya Emil naman ay nanatiling dito dahil meron syang EPEC. minsan napapa raket, namimigay ng flyers sabay takbo pag may nakitang naka uniform na pulis. Minsan nga kahit NS Servicemans lang tumatakbo na sya, basta naka uniporme na pormang pulis. Naka ilang uwi rin ako sa Pinas, naranasan ko pa na kabababa lamang ng eroplano ay may tumawag para sa interview, at kinabukasan ay muling bumili ng ticket upang makalipad pabalik dito. Kung saan swerte naman na nabibigyan ng 1month visa. Si Dex, nakailang uwi rin ng Pinas. Nagbalak na rin na sa ibang bansa na lamang makipag sapalaran gaya ng Dubai at Saudi. Bawat may uuwi, may pabaon kaming kopya ng resume, pagbalik ay naka xerox copy na ng ilan daan piraso dahil mahal ang pakopya dito. Ilang agencies rin ang nanloko sa aming 4. Naroon na hingan kami ng $50 at pagkatapos ay paaasahin na magkakaroon ng interview. Ilang beses kami naloko ng mga ganito, ang masakit pa ay kapwa mga kababayan ang mga tauhan nila at humaharap sa amin. Naranasan namin 4 ang maglakad mula Jurong East MRT papuntang Tuas. May nabasa kami sa dyaryo na hiring ang 1 manufacturing company. Alas onse ng umaga ay naglakad na kami pagkababa ng Jurong East Mrt, kapag magba bus pa kase ay mababawasan ng .90 cents ang ezlink namin, kaya lakarin na lang sabay exercise na rin. Uhaw, pagod, sobrang init ng araw. Pagdating sa nasabing kumpanya kami ay hindi man lamang inintindi dahil PR, Malaysians at Local lamang pala ang tinatanggap nila. Ala una ng hapon, katirikan ng araw. Walang tubig na dala, pamaypay ay dyaryo at resume na ibinasura.Mula Tuas ay nilakad muli ang Jurong East Mrt na pinanggalingan kanina. Habang naglalakad ay nagku=kwentuhan upang mawala ang hirap na nadarama. Puro pag-asa at pagpapalakas ng loob ang namamagitan sa bwat kwento at pagbibida. Dumating ang buwan ng Agosto. ika limang buwan na wala parin kaming trabaho. Isa-isa ng nalaglag ang aming pag-asa. Salamat na lamang at nakilala namin ang mga Ate na nagta trabaho bilang mga outside kasambahays. Part timers kung tawagin sila. Si Kuya Emil ay sa kanila pumisan, upang makatipid sa upa. Si Ranier naman ay nasa Pinas, babalik na lamang kapag may tawag mula sa apply nya. Tuwing hapon pagkakatapos nilang mag part time sa mga bahay na nililinis nila ay tatawagin kami upang makisalo sa lulutuin nilang pagkain. Hindi nila kami sinisingilan, bagkus kami ay kanilang tinutulungan. Pinakakain, binibigyan ng matutuluyan lalu na kapag sabado at linggo kung saan walang aaplayan. Naranasan ko pang sumama sa kanila upang maglinis ng bahay, at mag plantsa. Palibhasa ay hindi sanay, tatawanan lang nila pero bibigyan parin ng bayad sa oras ng pagsama sa kanila. Ayaw namin umasa at manghingi sa kanila dahil ramdam namin ang hirap ng kanilang mga trabaho. Kaya't ang gagawin nila ay yayayaiin akong maglaro ng TONG-ITS. na kalimitan ay bigay ang laban, kumbaga laging ako ang panalo. At ang perang kinita ko ay syang magsisilbing pisi namin ng mga kasama ko.Pambili ng ezlink namin, pambili ng dyaryo at kung minsan kapag malaki ang napanalunan ay pambili ng bigas at sardinas para makain namin kahit papaano. Nakabalik si Ranier, nabigyan ng trabaho buwan ng Setyembre. Si kuya Emil naman ay natanggap narin buwan ng Agosto. Ako naman ay nagsimula rin noong buwan ng Oktubre. at si Dex ay nagsimula ng buwan ng Nobyembre. kapag binabalikan ko ang kwento naming 4, lalong lumalakas ang loob ko. Sa kabila ng mga hirap naming dinanas, kami parin ay kumpleto. Si Kuya Emil ay sa 1 tanyag na hotel na namamasukan. Si Ranier ay Engineer na rin sa 1 kumpanya. Ako naman ay pinalad na rin at masasabing maganda ang pwesto. Si Dex naman ay ang pinaka malupit sa amin, dahil sa 1 MNC napapasok at malaki rin ang sinusweldo. Lahat kami ay naging matagumpay. PR na ako at si kuya Emil. Kami na tuwing mag-aapply ay sinasabihan na FOR PR or LOCALS only. ngayon ay napapangiti na lamang kami. Ang mga ATE na nag pakain sa amin at nagbigay ng tulong sa kabila ng kanilang trabaho ngayon ay sya namang kinukuha namin na tagapag linis ng aming mga tirahan. Sila naman ang aming iniimbitahan upang makasalo at makasama sa bondingan. At ngayon nga, sa pagbaybay ko ng ilan pang mga pahina ng aming mga pinagdaanan, tanging tiwala sa DIYOS, tiwala sa sarili at salitang PAGKAKAIBIGAN ang aral na kailanman ay hindi ko malilimutan