existence

Naramdaman mo na ba yung parang hindi ka na nag e exist?

Yung feeling na ginagawa mo naman lahat para mapansin ka nya

Na kulang na lang mag make up ka para maging clown ang dating

Kakabanat ng mga jokes na kalimitan kahit ikaw eh naku-kornihan na rin.

 

Yan, ganyang ganyan ang feeling ko sa ngayon,

Na parang kahit magsasayaw ako sa harapan mo, hindi mo pa rin ako mapapansin.

Paano naman kase, nasa malayo palagi ang iyong tingin,

Animoy hinihipan ka ng hangin kapag napapadaan ka sa harapan ni EX.

 

Bakit nga ba may mga tao na mahal na mahal mo,

Pero ayaw naman sa ‘yo at iba ang ginigusto, yung meron ng commitment.

Andito naman ako, single, available, willing pa nga to mingle,

Di ko maintindihan, bakit sa kanya ka pa habol ng habol eh inayawan ka na nga di ba.

 

Sa math kapag may X, kelangan may kaukulan itong value,

Hindi pwedeng makapag move on kapag palaging naka carry over si   X.

Parang ikaw, hindi ka makaka recover kung palagi kang nakahabol sa kanya,

Tumingin ka naman sa paligid mo, malay mo ang substitution eh nasa harapan mo lang pala.

 

Napapagod din ang puso, naiinip rin sa kahihintay.

Baka kung kelan huminto na ang pag-inog sa ‘yo ng aking mundo,

Kung kelan ipinikit ko na ang aking mga mata na laan sana sa  ‘yo

saka mo naman ma realize ang existence ko.

 

 

Mahirap magmahal sa taong may mahal na iba,

Pero mas mahirap magmahal kapag binibigyan ka lang nya ng maling pag-asa…

 

tinik ng Rosas

Paano ba magpaalam sa isang kaibigan?

Nakatulog na pala ako sa byahe, naramdaman ko na lamang ang isang tapik sa aking balikat.

"Maligayang pagdating, mabuhay!" ani ng stewardess habang nagsisitayuan ang mga pasahero,

mahigit tatlong oras din pala akong nakatulog, 4:30am na ng madaling araw, 

tama lang na nakapag pahinga ang pagal ko ng katawan, pagod na kaluluwa 

at damdamin na nahihirapan.

"ate, hanggang kailan ka dito?" masayang bati ng aking pinsan

"hanggang sa makalawa lang, may pasok na rin kase ako sa lunes" malamyang sagot ko

"pasyal tayo ha, tamang tama sarap ngayon mag swimming sa laguna" madaldal nyang wika

Hindi ko na naiintindihan ang mga kwentuhan nila. Naglalakbay kase ang isip ko.

Wari'y naiwan sa Singapore ang aking diwa.

Bakit nga ba ako napauwi ng bigla?

Nagbalik muli sa aking alaala ang mga pangyayari, 15 oras pa lamang ang nakakaraan.

Mula sa aking pinapasukan na kumpanya, yayayain ko sana si Frida para mag dinner.

Maaga pa kase, alam ko naman na wala pa si Paulo sa bahay, mauuna parin ako sa kanya.

Naisipan kong bumaba ng cityhall mrt para pumunta sa Plaza Singapura, 

doon ko na lamang tatawagan si Frida para magtagpo kaming dalawa.

Ilang linggo na kase kaming hindi maayos ang samahan ni Paulo, palagi syang pagalit

kalimitan mainit ang ulo sa akin, pag tinatanong ko naman kung anong rason,

wala syang masabi. Nananahimik na lamang. Pag kinausap, daig pa ang babaeng leon na bagong panganak kung sumagot, pagalit.

Parang kulang na lang sabihin nya na maglaho ako.

Lam mo yung feeling na hindi ka nag e exist kahit anlaki-laki ng katawan mo.

Na kahit anong gawin mong pagpapapansin, dedma parin.

Kaya mas mabuti pa na manahimik na lang, mimic. Sign language para mas tahimik.

" obvious na babae may-ari nito pag isinuot ko?" kahit nakatalikod, kilala ko ang boses na narinig ko,

sabay sa paglingon ko sa may gilid na pinanggalingan ng boses ay ang pag guho ng aking mundo.

Si Paulo, may hawak na jersey shirt at kaakbay na babae.

Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas ng loob, hinarap ko sila.

Parang napaka normal lamang sa kanya ng lahat, ipinakilala pa ko sa kanyang kaakbay.

"oi, si Rose nga pala, " ayun lang at tumalikod na silang dalawa.

Gusto ko syang sapakin, sigawan at kaladkarin, sabihin na pitong taon tayong nagsasama tapos "oi" lang sasabihin mo sa akin na pagpapakilala sa Rose na iyong kaakbay at kasama.

Nag message ako sa 'yo kung sino ba sya,di na ako nagimbal sa sagot na aking nakuha.

"GF ko, bakit ano ba kita?" 

OO nga pala, ano nga ba tayo? wala naman di ba. Magkaibigan lang.

Ako lang naman ang bobo na nagbigay kulay sa ating samahan.

Hindi ko na kinailangan pang magpaalam sa 'yo, kaya't  umuwi na muna ako sa Pilipinas.

"anak, hindi mo naman kawalan si Paulo, may trabaho ka. May mga anak ka, hayaan mo sya sa buhay na gusto nya. Hindi dahil naging magkasama kayo ng matagal ay kayo na. Maaring minahal ka nya, pero hindi nya tanggap kung anong meron ka. sabi nga eh, package deal kung ikaw ang magiging asawa nya dahil may mga anak ka"
totoo nga, mothers knows best.

Meron mang Rose sa buhay nya, isa naman akong Gumamela.

hagupitin man ng bagyo, mabubuhay at mabubuhay rin kinabukasan pag hupa ng ulan.

Bahain man at putulin, susuloy at susuloy parin, hindi kagaya ng Rosas,

 ilang ihip lamang ng unos, bumabagsak. Marupok, hindi tumatagal. 

Pero nakakasakit, animo'y panusok sa kalooban ang kanyang mga tinik.

Sa makalawa, babalik na akong muli ng Singapore.

Mas matatag, mas palaban. Isa lamang lalake si Paulo, at BABAE ako.

Isang makabagong Eba na kayang mabuhay sa mundo, dahil alam kong hindi ako nag-iisa

may mga taong nasa paligid ko na nagmamahal at handang umalalay sa akin hanggang sa huli.

At gaya ng mga nakaraang bagyo, muli akong tatayo at mabubuhay.

.

.

.

at AASA na maging maayos pa sana kaming dalawa...